Download Operation Body Count

Een ding waar ID altijd beter in is geweest dan het maken van computer games is het verkopen van game-engines. Dit is tegenwoordig zo met hun Doom 3 engine zoals het ook met de Wolfenstein engine was tien jaar geleden. Toen ID hun verbazende spel Doom in 1993 uitbracht liep men storm voor games in een nieuw genre genaamd First Person Shooter. De meeste ontwikkelaars hadden geen zin om zelf jaren te wachten tot ze zelf een engine ontwikkeld hadden, dus namen ze een licentie op een bestaande. ID wilde onsympathiek geen licentie op hun Doom engine (misschien vroegen ze wel te veel) afgeven, maar ze waren wel bereid wat geheimen te onthullen van hun vorige FPS, Wolfenstein. Er is geen discussie mogelijk over welke engine de betere is, Doom verslaat Wolfenstein op alle fronten. Hoewel als je geen andere keus had en bereid was met licht verouderd technologie te werken een fatsoenlijke FPS kon maken. Rise of the Triad is zo gemaakt, maar daar gaat deze review niet over.

Operation Body Count van Capstone Software werd uitgebracht in 1994 en had wat minder dan state of the art graphics en middelmatige gameplay. We kunnen Body Count niet vergelijken met Doom, de vergelijking zou oneerlijk zijn en er moet gezegd worden dat de graphics beter zijn dan die van Wolfenstein. Wat betreft gameplay is het nauwelijks beter dan wolfenstein.

Het Verenigde Naties gebouw in New York is binnen gedrongen door terroristen en het is jouw taak om het te heroveren. Om dit te bereiken moet je per verdieping omhoog terwijl je terroristen en ander tuig moet omleggen. Weinig inspirerende verhaallijn, maar omdat de grootvader aller FPS ook geen echt verhaal heeft hebben we niks te klagen. In het begin van de game moet je toegang zien te krijgen tot het gebouw via het riool. Om de een of andere reden schieten gigantisch ratten en groene slijmerige monsters de terroristen te hulp en vallen jouw aan als je onderweg bent naar het hoofdgebouw. Het kan aan mij liggen, maar als je een een realistisch situatie zoals een gijzeling in het VN gebouw, dan zijn fantasie wezens zoals gigantische ratten een ontzettende domper. Dat is niet het enige wat er mis is aan Body Count. De levels zijn groot en alles lijkt hetzelfde. Om je een weg te banen heb je de auto map functie voortdurend nodig (druk op tab). Levels onderling lijken ook veel op elkaar. Hele delen van de levels zijn gelijk aan delen van levels die je la gehad hebt. Heel vaak ben je op en neer aan het rennen om gedeelten te vinden die je nog niet gehad hebt, zodat je verder kunt. Naar het volgende level gaan is ook lastig. Normaal gesproken heb je in FPS games een in- en een uitgang. In Body Count is dat dezelfde. Behalve in levels waar dat niet zo was. Verwarrend? Nou dat was het zeker. In een level ben ik ongeveer een uur bezig geweest een stuk te vinden wat ik gemist had, uiteindelijk probeerde ik de ingang. En toen kon ik eindelijk verder. Als je een nieuw level binnenkomt kan het zijn dat je in een gesloten ruimte terecht komt. Zoals in het echte VN gebouw moet je dan tegen de muren slaan totdat een sectie van de muur plotseling voor je ogen open schuift en je echte level in kunt. Op dit moment begon ik de game frustrerend te vinden.

Body Count heeft een aantal noemenswaardige eigenschappen. Hoe de wapens voelen is dan misschien niet zo goed als in Doom, maar wel veel beter dan in Wolfenstein. De levels zij ingericht met tafels, overhead projectors en dergelijke om het meer op een kantoor te laten lijken. Ramen kunnen kapotgeschoten worden, kogelgaten verschijnen in de muur als je erop geschoten hebt. Het mooiste in wolfenstein is dat je in een team werkt in plaats van alleen. In elk level wordt je bijgestaan door vier teamleden. Deze lopen rond en openen het vuur op terroristen die ze zien. Je kunt ze overnemen door op "a" te drukken. Het is een goede manier om een nieuwe start te maken als je slecht in je levenspunten zit. In latere levels krijg je wapens al vlammen- en raketwerpers.

Body count is niet de beste FPS van zijn tijd. Eerlijk gezegd het is een van de slechtere. Je kunt nog steeds lol beleven aan Body Count. Als je geen Doom hebt en van oldtimers houdt is Body count goed voor een paar uur vertier. Daarna zul je een beetje moe worden van de langdradige gameplay.

Capstone maakte hierna nog een aantal games waarvan Witchcraft waarschijnlijk de bekendste van is. Ze maakten tevens een game gebaseerd op een latere ID egine, de build engine die gebruikt wordt in Duke3D, genaamd Techwar. Over het algemeen belachelijk gemaakt vanwege benedenmaatse games stapte Capstone Software in het midden van de jaren negentig uit de software industrie, maar het bedrijf bestaat nog steeds en doet tegenwoordig werk in de IT voor bedrijven die geen goed graphics nodig hebben.