Alone in the Dark is een enge een en bangmakende game. Het is een verhaal en thema dat gebaseerd is op het werk van H.P. Lovecraft. Eerlijk gezegd, heb ik hem nooit uitgespeeld omdat ik er 7 kleuren van scheet. Ik had gewoonweg de moed niet om het te spelen. Er lijkt misschien grappig, maar ga maar in een donkere kamer zitten , draai het volume open, en je weet waar ik het over heb. De introductie zorgt van begin af aan perfect voor de atmosfeer, en deze zal tijdens de game verder opbouwen. Het verhaal vindt plaats in een spook huis. Een personage dat Jeremy Hartwood heet is hier gestorven (mogelijk zelfmoord), en het is jouw taak om te onderzoeken wat er nou werkelijk is gebeurd. Je kunt tussen 2 personages om mee te spelen tijdens de game: Emily Hartwood, Jeremy's nichtje, of Edward Carneby, een privé detective. De verhaallijn wordt niet beïnvloed door je keuze, hun eigenschappen zijn gelijk aan elkaar, dus het maakt eigenlijk niet uit wie je kiest. Je begint aan je avontuur op zolder omdat je geloofd dat er een belangrijke aanwijzing in een piano verstopt zit. Deze game combineert elementen van een adventure en van een arcade game. Vanaf het begin, worden er monsters wakker door het hele huis die je achterna zitten. Afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad kunnen dit er meer of minder zijn, maar in beide gevallen een oneindig aantal. Dit betekent dat je snel moet spelen. Je hebt geen tijd om stil te staan en na te denken over je volgende stap. In het begin, heb je alleen je armen en benen om mee te vechten, maar als je verder komt vindt je ook vuurwapens en een zwaard om mee te vechten. Terwijl je jezelf tegen de monsters moet beschermen moet je ook je eigenlijke taak uitvoeren - het mysterie achter een dood ontrafelen. Je kunt je wel indenken dat dit non-stop actie inhoudt voor je vingers en je hersenen. Maar het houdt niet op bij een goed verhaal, goede gameplay en een briljant grafisch engine concept! Dit is ook een van de eerste games die drie dimensionale graphics biedt die zelfs op een x386 processor soepel lopen. Dit was mogelijk door gebruik te maken van stilstaande achtergronden met niet zo'n mooie uit polygonen opgebouwde figuren. Dit is een compromis dat gemaakt moest worden, maar het resultaat was adembenemend in 1992, toen deze game uitkwam. Je moet toegeven als je naar de screenshots kijkt, dat je verwacht een 486 nodig zou hebben, maar dat is niet zo. De geluiden van de game krijgen de stemming er goed in, je zult waarschijnlijk zo nu en dan kippenvel krijgen. genoeg gezegd! Als je nu nog niet overtuigd bent zul je dat nooit zijn! Natuurlijk een 5, en een echte aanrader.