Voor al diegenen van jullie die in een verkeerde tijd en een verkeerd land geboren zijn, hier is je kans om alsnog uit te blinken. Sword of the Samurai laat je in het lichaam van een Samurai kruipen met slechts één doel. Om Shogun van Japan te worden. Om te beginnen kun je de provincie kiezen waar je woont, waar je het beste in bent, leiderschap, de hoeveelheid grond die je hebt, eer en wat andere zaken. Je begint en moet jezelf en je troepen trainen, op missies gaan, eer zoeken voor jezelf of je rivalen onteren.
Het gevoel van de game, de atmosfeer, is perfect. Geen anachronismen, geen verkeerde informatie. Alles werd goed en grondig onderzocht en gepresenteerd. Het creëert een algemeen gevoel van feodaal Japan. Aan de zijkanten van menu’s zijn tekeningen die aan schilderijen ontleend zouden kunnen zijn, passend bij de gelegenheid of plaats waar je bent. Terwijl een deel van de game geladen wordt, gaat-ie “Zen” en geeft-ie je een willekeurig stuk wijsheid om je hoofd over te breken. Als je met je strijdtroepen vecht hebben zelfs de formaties en aanvallen hun specifieke Japanse namen.
De game zelf is gemaakt uit verschillende gedeeltes. Je hebt de hoofdkaart, die je provincie afbeeldt. Deze weergave verandert in de kaart van Japan als je Daimyo bent en gaat voor Shogun. Daarnaast heb je het menuscherm om besluiten te maken. Dan is er nog een RPG-achtige mêlee strijd, één-op-één kenjitsu-strijd en een gedeelte waar je veldtactiek moet beoefenen, dat ik het strategische gedeelte noem.
Je dwaalt rond op de hoofdkaart, terwijl je naar eer zoekt en missies voltooid. Je kunt ‘m ook gebruiken om naar de landvoogd van je meerdere te gaan om hem je dank te betuigen, een missie te ontvangen of om een bruid te vragen. Deze missies zijn dingen als het doden van een bende bandieten of het verdedigen van de eer van je meerdere door een uitdaging aan te gaan die de zwaardmeester je heeft gesteld. Als je daarin slaagt, ben je één stap dichterbij om zij favoriet te worden en hem op te volgen als hij heengaat. Zo nu en dan kun je ook wat extra land krijgen. Daarnaast kun je een rivaal bezoeken of zijn huis binnensluipen om hem te onteren of iets terug te halen wat hij gestolen had (je zoon bijvoorbeeld). Word gepakt en jij bent degene die wordt onteerd. Tenslotte kun je gewoon over de hoofdkaard ronddwalen, terwijl je wacht op willekeurige gebeurtenissen die zich voordoen zodat je aan eer kunt winnen als je ze succesvol afsluit.
De RPG mêleestrijd plaatst je in een isometrische weergave en bewapent je met een boog en een zwaard. Schakelen tussen die twee is enigszins irritant omdat het een paar seconden duurt. Realistisch, maar irritant als je ze niet in je acties berekent. Wat je moet doen is ofwel iedereen vermoorden die niet is gevlucht, grijpen waarvoor je bent gekomen en er weer vandoor gaan, of voorkomen dat anderen krijgen waarvoor ze zijn gekomen. Klinkt makkelijk, maar dat is het niet. Blijf maar beter bij de les en lok je vijanden net dicht genoeg bij je zodat je ze aan kunt, want twee rake klappen maken je af. In het begin gaat alles goed en is er niks om je zorgen over te maken, maar na een tijd neemt de moeilijkheidsgraad merkbaar toe Plotseling zijn er veel meer spiesmannen die ongemeen gevaarlijk zijn, en voor je het weet is er ergens een schutter in de buurt. Al met al blijft het leuk, want de moeilijkheid neemt in een dusdanig tempo toe dat het niet saai wordt.
De één-op-één kenjitsu-strijd is een zwaardgevechtsysteem. Ik zou het weer in detail uit kunnen leggen, maar er is maar een goede beschrijving nodig. Het is het werk van Sid Meier. Meer hoeft niet gezegd te worden; dit bewijst de kwaliteit voldoende.
De veldtactieken stootten me voor het hoofd, zodat ik het spel verliet, omdat de besturing een beetje lastig onder de knie te krijgen is. Tenminste, totdat ik het bestand doorlas dat de besturing uitlegde. Als je dat hebt gedaan, kun je de troepen goed leiden. Wat je hier moet doen is eenvoudig. Iedereen doden of vluchten. Meestal is het echter een mix van beiden. Je begint met het selecteren van de formatie die je voor dit geval geschikt lijkt, daarna de aanvalsstrategie. Nadat die zijn gekozen begint de strijd en kun je elk individueel legioen commando’s geven, tenzij ze vluchten, Dan is het moeilijk om ze te controleren, maar hoe beter je wordt in generaalsschap, hoe minder waarschijnlijk de kans is dat je troepen vluchten, hoe effectiever ze worden en hoe makkelijker het is om een legioen dat vlucht te kalmeren.
Sword of the Samuai is, hoewel erg onbekend, een game zoals elke game zou moeten zijn. Leuk, met een en grote variëteit aan opties en de mogelijkheid om het steeds weer opnieuw te spelen zonder dat het minder leuk wordt. Het niet in de collectie van een zichzelf respecterende gamer voor komen van deze game is hetzelfde als een zichzelf respecterende bakker die geen bloem in z’n bakkerij heeft.
Dear Abandonia visitors: Help us keep Abandonia free with a small donation. Abandonia is like an old gaming arcade with only original games. Abandonia helps you have fun four hours and years. If Abandonia is useful to you, please help us forget fundraising and get back to Abandonia.
